1
دانشجوی دکترای علوم قرآن و حدیث دانشگاه شهید چمران اهواز
2
عضو هیئت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز
چکیده
علامه طباطبایی در سراسر تفسیر المیزان توجه خاصی به قرینهی سیاق نموده است. یکی از موارد پرکاربرد ایشان در استناد به این قرینه؛ نقد دیدگاه مفسران از جمله اجتهادات سیوطی در بهرهگیری از روایاتِ تفسیر الدرالمنثور میباشد که با در نظرگرفتن مؤلفههای مختلف که غالباً منشعب از قرائن و قواعد قرآنی به ویژه قرینهی سیاق میباشد، بهرهگیری سیوطی از روایات تفسیری را به دلایلی از جمله: از بین بردن ارتباط موجود بین آیات، از بین بردن وحدت سیاق آیات، تجزیهی موضوع آیه به زمانها وحوادث مختلف، مطابقت نداشتن روایت با زمان نزول آیه، تفاوت لحن آیه و روایت، تعیین نادرست مرجع ضمایر، تعیین ناصواب مصادیق، معانی و مفاهیم آیات، تعیین و تطبیق ناصواب شأن نزول آیات، عدم ارتباط روایت با تفسیر آیه، بیگانگی روایت با سیاق آیه، تعیین نادرست مکی و مدنی بودن آیات، تعیین ناصواب ناسخ و منسوخ مورد بررسی و تحلیل انتقادی قرار داده است که نویسنده با ابزار کتابخانهای و با روش توصیف و تحلیل مباحث این نوشتار را کشف، استخراج و به شیوهی کنونی بیان نموده است.
العک، خالد عبد الرحمن، (1388ق)، اصول التفسیر، دمشق، بینا.
افندی آلوسی، سید محمد، (1404ق)، تفسیر روحا لمعانی، بیروت، دار احیاء التراثالعربی، چاپ دوم.
ایزدی مبارکه،کامران، (بیتا)، شروط و آداب تفسیر و مفسر (برگرفته از مقالۀ بررسی نقش سیاق در روش تفسیری از دیدگاه سیدقطب، تالیف سیاوش کرمی، سایت خبرگزاری قرآنی ایران.)
بابایی، علیاکبر، (1385ش)، مکاتب تفسیری، تهران، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، چاپ دوم.
تقویان، عباس، (1407م)، گونهشناسی سیاق در تفسیر المیزان، فصلنامۀ تحقیقات علوم قرآن و حدیث، شمارۀ دوم، 1388 ش، صص 127-148.
صحرایی اردکانی، کمال، (بیتا)، نقد و بررسی حدیث در تفسیر المیزان، مجله علوم حدیث، 1384ش، سال دهم، شمارۀ سوم و چهارم، صص198-222.
صدر، محمدباقر، (1410ق)، دروس فی علم الاصول، قم، مؤسسة النشر الاسلامی.
صدوق، ابوجعفر محمد بن علی، (1404ق)، عیون اخبار الرضا، بیروت، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات.
طباطبایی، سید محمدحسین، (1393ق)، القرآن فی الاسلام، ترجمۀ سید احمد حسینی، چاپ اول، بیروت، بینا.
ــــــــــ ، (1374ش) المیزان فی تفسیر القرآن (ترجمۀ سید محمدباقر موسوی همدانی)، چاپ پنجم، قم، دفترانتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
طبرسی، فضل بن حسن، (1415ق)، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الاعلمى.
طبری، ابوجعفر محمد بن جریر، (1366ش)، تفسیر جامع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، توس.
عجلونی، اسماعیل بن محمد، (1414ق)، کشف الخفاء، بیروت، موسسه الرساله.
فخر رازى، محمد بن عمر، (1420ق)، التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب)، 32جلد، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ سوم.
فرزندوحی، جمال، ناصری کریموند، امان اله، (پاییز1390ش)، نقد و بررسی روایات الدرالمنثور در تفسیر المیزان، مجلۀ مشکوه، شماره 112، سال سیام، صص48-66.
قرطبی، محمد بن احمد، (1364ش)، الجامع الاحکام القرآن، تهران، ناصر خسرو.
قمی، علی بن ابراهیم، (بیتا)، تفسیر القمی، قم: دارالکتاب.
کلینی، ابوجعفر محمد بن یعقوب، (1389ق)، اصول کافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه.
مجلسی، محمدباقر، (1304 ق)، بحار الانوار، بیروت، داراحیا التراث العربی، چاپ دوم.
مروتی، سهراب و امان اله ناصری کریموند، (پاییز و زمستان 1391ش) روش علامه طباطبایی در بررسی و نقد تفاسیر روایی با تکیه بر قاعده سیاق، مجله حدیث پژوهی کاشان، سال چهارم، شماره هشتم، صص232-209.
معرفت، محمدهادی، (1380ش)، تفسیر و مفسران، قم، مؤسسه فرهنگی انتشاراتی تمهید.