پژوهش حاضر به روش تحلیل محتوا به بررسی روایات تفسیری فریقین درباره گریه آسمان و زمین ذیل آیه 29 سوره دخان پرداخته است. بر اساس این روایات، آسمان و زمین در مرگ مؤمنان، پیامبران، صالحان، حضرت یحیی و امام حسین(ع) گریه می‌کنند. در مقابل، برای موجودات خبیثی نیز چون فرعون گریه نکردند و این نشان از حقارت آنهاست. با آنکه بر پایۀ آیاتی که به هدایت موجودات اشاره دارند، تمامی موجودات دارای شعور هستند. برخی از اندیشمندان گریه موجودات فاقد شعور همچون آسمان و زمین را مشکل دانسته و آن را به گریۀ اهل آسمان‌ها و زمین توجیه کرده‌اند. برخی نیز آن را تعبیری کنایی شمرده‌اند. برخلاف تلقّی غیر حقیقی بودن، روایات فراوانی در منابع روایی فریقین به شکل مستفیض نقل شده که بر اساس آنها، پس از شهادت امام حسین(ع) وقایعی همچون سرخی افق به هنگام طلوع و غروب خورشید رخ داد. این وقایع بر گریستن حقیقی اجزای هستی به ویژه آسمان و زمین بر امام حسین(ع) اشاره دارند. در این میان، تمامی موارد بیان شده که مفسران فریقین در مفهوم آیه ذکر کرده‌اند، به عنوان مصداق‌های برای گریه در آیه محسوب می‌شود. هر چند گریۀ آسمان‌ها و زمین بر امام حسین(ع) مصداق اتمّ تلقی می‌گردد.
میراحمدی, عبدالله, & نصیری نصرآبادی, فاطمه. (1400). تحلیل روایات تفسیری فریقین پیرامون مفهوم گریۀ آسمان و زمین در آیۀ 29 سوره دخان. نیم سالنامه علمی-ترویجی حدیث و اندیشه, 16(32), 133-153.
MLA
عبدالله میراحمدی; فاطمه نصیری نصرآبادی. "تحلیل روایات تفسیری فریقین پیرامون مفهوم گریۀ آسمان و زمین در آیۀ 29 سوره دخان". نیم سالنامه علمی-ترویجی حدیث و اندیشه, 16, 32, 1400, 133-153.
HARVARD
میراحمدی, عبدالله, نصیری نصرآبادی, فاطمه. (1400). 'تحلیل روایات تفسیری فریقین پیرامون مفهوم گریۀ آسمان و زمین در آیۀ 29 سوره دخان', نیم سالنامه علمی-ترویجی حدیث و اندیشه, 16(32), pp. 133-153.
VANCOUVER
میراحمدی, عبدالله, نصیری نصرآبادی, فاطمه. تحلیل روایات تفسیری فریقین پیرامون مفهوم گریۀ آسمان و زمین در آیۀ 29 سوره دخان. نیم سالنامه علمی-ترویجی حدیث و اندیشه, 1400; 16(32): 133-153.
)