مشهور است که اخباریان ظواهر قرآن را نمیپذیرند و از تفسیر آن خودداری میکنند. این پژوهش، نادرستی این انتساب را با دو عامل مربوط میداند: اول این که غفلت از شناسائی جریانهای هم عصر اخباریان، سبب شده که جهت تندی سخن آنان در باره فهم قرآن، دانسته نشود. آنان به دلیل شیوع رویکردهای عقلی و عرفانی در آن روزگار، به خطر استقلال فهم قرآن بدون روایات معصومان هشدار دادهاند. دوم این که بین اظهارات بزرگان این گروه در فقه و تفسیر و اقتضائات مقامی هر یک از آن دو، تفکیک صورت نگرفته است. بر این اساس ادعا این است که اخباریان در رابطۀ با قرآن دو دغدغه داشتهاند؛ اول این که در فقه نباید آیات الأحکام را با صرف اتکا به عقل، بدون در نظر گرفتن روایات، مطرح ساخت. دوم این که در تفسیر نیز نباید به تأویلات عرفانی با تکیه بر کشف درونی، وارد شد
)