قرآن کریم تمام آموزه‌های خود را در قالب معیارهای الفاظ بشری وکاملا قاعده‌مند و معنادار در اختیار بشریت قرار داده است. خداوند در این کتاب تمام مفاهیم والای هدایتی را در قالب الفاظ عربی بر پیامبر نازل نموده و با حالت اعجاز گونه‌ای خود و با اشاره‌هایی که به صفات خود از جمله دارا بودن محکم و متشابه و تأویل داشتن آیات کرده، ما را به لایه‌های معنایی این الفاظ آگاه ساخته است. از طرفی چون مخاطبان این کتاب، عام و گوناگون‌اند و هدفی را که دنبال می‌کند، دارای مراتب گوناگونی است، زبان این کتاب، زبانی ترکیبی است که شامل زبان عرف عام، عرف خاص، تمثیل و نمادها می‌شود. از بیانات مرحوم علامه طباطبایی و مرحوم آیت اللّه معرفت نیز چنین برمی‌آید که زبان قرآن، زبان ترکیبی است. اما با نگرشی نو به این بحث با توجه به روایات معصومین می‌توان زبان قرآن را زبانی چند وجهی با مخاطبانی خاص دانست که در سه لایه با زبان مخصوصش مطرح گردیده است: «ظاهر» با زبان عرف عام، «باطن» با عرف خاص، «تاویل» با زبان اختصاصی من خوطب به
)